کد مطلب:315181 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:191
کاسبی در روزهای عزاداری برکت ندارد
4- جناب مستطاب - حاج سید محسن شبر - دام عزه - مشهور به ابوعدنان از محترمین و متدینین مشهور نجف اشرف كه حدود سی سال است كه در شهر مقدس قم زندگی می كنند، كرامتی را نقل كردند و خودم از ایشان شنیدم وی می فرمود:
عادت من این بود كه دهه ی عاشورای هر سال برای عزاداری معمولا از نجف اشرف به كربلای معلا می رفتم. یكی از بستگان من، نزدیك حرم ابوالفضل علیه السلام مغازه داشت - البته آقای شبر او را معرفی كردند؛ ولی حقیر به خاطر بعضی مسایل ذكر نمی كنم -.
یك سال كه حدود ده ساله بودم به كربلا رفتم. طبق معمول، نزدیك عاشورا همه ی بازار و مغازه ها تعطیل بود، ولی دیدم این فامیل ما نه تنها مغازه اش باز است، بلكه به خیال خود از تعطیلی مغازه های همكاران استفاده نموده، مغازه اش را از اجناس پر نموده، آن هم مخصوصی چایی (و ظاهرا اجناس خوراكی، مثل نان قندی و بیسكویت و...) روز هفتم محرم بود، روزی كه در عراق به اسم و نام مقدس علمدار كربلا اباالفضل علیه السلام مشهور و برای آن بزرگوار عزاداری می شود؛ با این كه بچه بودم، خیلی ناراحت شدم و جلو رفتم گفتم: دایی! امروز، روز عباس علیه السلام یا روز هفتم محرم - شك از حقیر می باشد - و مغازه ها تعطیل است!
هنوز حرف از دهانم بیرون نیامده بود كه چنان فریادی بر سرم كشید: برو بچه!! و...
من ترسیدم و فرار كردم.
سالیان سال گذشت و بنده بزرگ شدم و در نجف اشرف صاحب مغازه و ثروت و... آن فامیل ما پیرمردی شد و همه دارایی و ثروت را از دست داده،
[ صفحه 405]
برای ادامه زندگی به نجف اشرف آمد و اتفاقا من به او كمك می كردم.
روزی خودش به من گفت: فلانی! یادت است بچه بودی و یك سال روز هفتم محرم و... تو گفتی: دایی! روز عباس همه جا تعطیل و عزاداری و... و من به تو فریاد زدم: بچه! برو؟
گفتم: بلی.
گفت: آن روز من مغازه را پر از چائی و... نموده بودم كه مخصوصا مورد احتیاج زوار و مسافرین می باشد و به مقدار ظاهرا 56 دینار اجناس را خریداری نموده بودم - خوانندگان محترم توجه دارند كه 56 دینار در حدود هفتاد سال پیش در كشور عراق سرمایه بسیار زیادی بوده است - و خیلی خوشحال بودم كه تا غروب چه درآمد خوبی خواهم داشت.
با این كه همه ی اجناس مغازه تا شب به فروش رسید، ولی وقتی آن شب پول فروش را شمردم، درست همان 56 دیناری بود كه آنها را خریداری كرده بودم، یعنی با این كه سود خوبی هم از مشتریان برده بودم، ولی حتی یك دینار هم برایم نماند و فقط و فقط همان اندازه پول خرید برایم ماند.
عادت من این بود كه دهه ی عاشورای هر سال برای عزاداری معمولا از نجف اشرف به كربلای معلا می رفتم. یكی از بستگان من، نزدیك حرم ابوالفضل علیه السلام مغازه داشت - البته آقای شبر او را معرفی كردند؛ ولی حقیر به خاطر بعضی مسایل ذكر نمی كنم -.
یك سال كه حدود ده ساله بودم به كربلا رفتم. طبق معمول، نزدیك عاشورا همه ی بازار و مغازه ها تعطیل بود، ولی دیدم این فامیل ما نه تنها مغازه اش باز است، بلكه به خیال خود از تعطیلی مغازه های همكاران استفاده نموده، مغازه اش را از اجناس پر نموده، آن هم مخصوصی چایی (و ظاهرا اجناس خوراكی، مثل نان قندی و بیسكویت و...) روز هفتم محرم بود، روزی كه در عراق به اسم و نام مقدس علمدار كربلا اباالفضل علیه السلام مشهور و برای آن بزرگوار عزاداری می شود؛ با این كه بچه بودم، خیلی ناراحت شدم و جلو رفتم گفتم: دایی! امروز، روز عباس علیه السلام یا روز هفتم محرم - شك از حقیر می باشد - و مغازه ها تعطیل است!
هنوز حرف از دهانم بیرون نیامده بود كه چنان فریادی بر سرم كشید: برو بچه!! و...
من ترسیدم و فرار كردم.
سالیان سال گذشت و بنده بزرگ شدم و در نجف اشرف صاحب مغازه و ثروت و... آن فامیل ما پیرمردی شد و همه دارایی و ثروت را از دست داده،
[ صفحه 405]
برای ادامه زندگی به نجف اشرف آمد و اتفاقا من به او كمك می كردم.
روزی خودش به من گفت: فلانی! یادت است بچه بودی و یك سال روز هفتم محرم و... تو گفتی: دایی! روز عباس همه جا تعطیل و عزاداری و... و من به تو فریاد زدم: بچه! برو؟
گفتم: بلی.
گفت: آن روز من مغازه را پر از چائی و... نموده بودم كه مخصوصا مورد احتیاج زوار و مسافرین می باشد و به مقدار ظاهرا 56 دینار اجناس را خریداری نموده بودم - خوانندگان محترم توجه دارند كه 56 دینار در حدود هفتاد سال پیش در كشور عراق سرمایه بسیار زیادی بوده است - و خیلی خوشحال بودم كه تا غروب چه درآمد خوبی خواهم داشت.
با این كه همه ی اجناس مغازه تا شب به فروش رسید، ولی وقتی آن شب پول فروش را شمردم، درست همان 56 دیناری بود كه آنها را خریداری كرده بودم، یعنی با این كه سود خوبی هم از مشتریان برده بودم، ولی حتی یك دینار هم برایم نماند و فقط و فقط همان اندازه پول خرید برایم ماند.